Ciantia di crafons

I dij ch’ ëis fat crafons,
da n dé a duc assé,
perchël sons jic a udëi,
sc‘ i ie bën garatei.
Crafons ons nëus assé.
Dajënen mé po‘ ca!
Tulëde, maiede, fin che n ëis assé!
Dijon: Idie ve l pai!
I s’niëures va mé a crì i fonc,
ma nëus maion crafons.

L ie jit su n tel fum,
l n’ie no grisc no brum,
po‘ ei me damandà,
cie śën che chësc ie sta‘.
I dij che chësc ie n sën‘,
che duc cunësc tan bën.
Cialëde, dijëde, sc’i ne n’ie garatei!
Plu biei ch’ i ciofs de mei.
Gudëv’la mo dan che i finëis,
tan prësc plu ne n udëis.

trala trala trala la la la la
trala trala trala la la la la