Eremita

Danter la montes,
dut ascundù,
bel dalonc da dut l rest dla zeviltà,
te na pitla utia se a ntanà,
sentà pra porta,
fata ora de lën,
duta n pue‘ storta,
cëlel ncantëur
y smiela l giat che ie pundù sun fëur.

Cassù,
bel dalonc da duc…

Ma ce bel, chësta ie si valeda,
ël sà avisa tlo al si gheneda,
tlo iel chersciù su,
da tlo n‘ se n jiss‘l pa plu.
Y la jënt dl post se mpënsa: “Ie pa chësc bën chël che ël uel,
resté sëul,
resté sëul.“

Ël viv sun l mumënt,
ntan che tl luech la jënt
se strita per na munëida,
tei ne vëij nia plu si sëida
y canche l va inò n iede ju tl post,
duc che ti damanda: “Ulà resta pa ti landa?“
A duc ti sal na granda.

“ Iel pa bën tan bel cassù?
Y can vënies‘a inò ju?”

Ma ce bel, chësta ie si valeda,
ël sà avisa tlo al si gheneda,
tlo iel chersciù su,
da tlo n’ se n jiss’l pa plu
y la jënt dl post se mpënsa:
“Ie pa chësc bën chël che ël uel,
resté sëul,
resté sëul.”

Ma ce bel, chësta ie mi valeda,
ie sé avisa tlo ei mi gheneda,
tlo sons chersciù su,
da tlo n’ me n vedi mei plu.
Y la jënt dl post se mpënsa:
“Ie pa chësc bën chël che ie ue,
resté sëul,
resté sëul.“

Ma ce bel, chësta ie mi valeda,
ie sé avisa tlo ei mi gheneda,
tlo sons chersciù su,
da tlo n’ me n vedi mei plu.
Y la jënt dl post se mpënsa:
“Ie pa chësc bën chël che ie ue,
resté sëul,
resté sëul.“