La gran ciampana da Colter

L fova n vënderdi abenëura,
ma l ann ne me lecordi plu,
a Colter iust batova l’ëura
la nuef sun ciampanil lessù.

Prësc do audiven na ciampana
sunan achiet bin, bin, bin, bin,
al sonn parovel mé na fana,
al tonn merë n tel stlet brunsin.

Te chëla ruvel t’na locanda
n fulestier a tò l café,
ma n iede fejel la dumanda:
“Cie uel pa dì chësc cër suné?“

“Ncuei iel vënderdi, savëis“,
respuend po‘ l ost, n uem acort,
“i sona, y forsci v’la mpensëis,
che Chël Bel Die ncuei ie mort!“

“Ma vo da Colter sëis seniëures
y ëis n to‘ de n ciampanil,
ciampanes ëis’a bën de miëures
che sona dessegur plu bel!“

“Nëus on la majera y la plu bela“,
respuend sun chësc cun garbo l ost,
“ma no per uni bagatela,
n’ la sonen mé, mi caro gost.

La granda vën medrë suneda
Sce l mor n valguni de nosc luech,
per autri vën po‘ mé adurveda
la pitla cun ch’l sonn da puech.“

“Ma chësta ie n pue‘ massa grossa“,
se mpënsa śën ch’l bravo gost,
y ti dij per cumedé la cossa
da galantom bel franch al ost:

“Po‘ compri ie a Idie l dirite
de vester zitadin da tlo
y cie che l costa, pai ite
bel riesc tla drëta man a vo.“

Y do che Idie ie cumprà ite
a Colter sciche zitadin,
ne soni plu nsci chiet y zite
l vënder‘ cun ch’l stlet brunsin.

Śën soni cun la gran ciampana
l vënder‘ ënghe sciche s’aud,
śën n’auden plu ch’l sonn da fana,
ma l tonn dla granda bel adaut.

A chëi da Colter po‘ i diji
da ntlëuta ‘nca “Bambins de Idie“
ma leprò n pue‘ s’la riji,
y śën pudëis savëi percie.

Ma śën che v‘ é cuntà ch’sta storia,
messëis mo mëter velch leprò,
y chësc tenive a memoria,
la drëta audieis’a śën permò.

Ch’sta cosses ie merë nventedes
a fin de n bën per nëus duc canc,
ma Colter foss‘ te ch’la valedes
ulach‘ i uel mé vester granc:

La granda sona tanc per boria
a ulëi bravé y se laudé,
ma po‘ per ti dé a Idie la gloria,
i pèr la pitla granda assé!