La richëzes de chësc mond

Tanc ulëssa vester rics
per ti jì do a si plajëi,
de dutrines y perdiches
ne ulëssi plu nsavëi,
gor si cëses arbandunëssi
per ne vester mulestei,
jì medrë ncantëur ulëssi,
ma per viver cochemei ,
ma per viver cochemei.

O pudëssen pu daniëura
sté almanco te si luech,
sce ne jiss‘ nce vel‘ ëura
velch ncrëusc y no mé puech.
O chësc fossa puech y nia
a cunfront de ruvé demez
y d’avëi per cumpania
jënt che nes ulëss‘ demez,
jënt che nes ulëss‘ demez.

Rengrazion mé la Madona
nëus duc canc che son mo tlo,
tlo nes vala mpo mo bona,
gran plu bën ne vala inió.
Dut l mond ne ve cuntënta,
sce zerchëis mé gudimënc,
chëi che à n pue‘ la stënta,
ie dl solit plu cuntënc,
ie dl solit plu cuntënc.

Chël Bel Die nstës ne tlama
mei beac i gran ricons,
or, arjënt arai a sama,
ma nce crëujes a cestons.
Al incontra spezialmënter
tlama i pueresc Die beac,
po‘ sarai pu bonamënter
bën a paravis de viac,
bën a paravis de viac.

Ëis audì sc’che Idie rejona
dla richëzes de chësc mond.
Si sentënza nscila sona,
y ve n dij n auter pont:
tres n busc de n’odla passa
plu saurì bën n camel,
ma n ricon cun si gran cassa
va a paravis plu mel,
va a paravis plu mel.