L pitl muliné

L fova mo pitl ma grant assé,
a jì da sëul tal muliné,
l ti cialova al gran mulin,
y uni iede plu daujin,
ma ntan che l muliné majenova,
ël tla blava mescedova.

N di ti dijel: “Pitl fant,
cie devëntes'a canche t’ies grant?”
Ël ti cëla a si blancia tlina
y dij: “Un che fej la farina.”
Po’ se tolel I mënder mo plu daujin,
y po' al pa fermà l mulin.

L ie tan bel a fé chësc lëur,
vester tlo canche dut va ntëur
y leprò iel drët savëi,
da ulache vën duc chisc graniei,
l lëur de chël che à senà,
cun la farina vën paià
y sce dut chësc ses da fé,
tosc sares n muliné.

Ntant l pitl ie bele grant,
ma l se ncunforta for debant,
ël ulëss’ bën tan majené,
ma de blava ne n’iel nianca n sté,
ma da canche i à dit l ne se paia nia,
po' ai metù via la cudria.

Ch’la gran sciomes de farina,
majeneda tlo, o ma ce fina,
ce bon pan che l univa dainora,
canche la jënt nstëssa flelova.