Vie, jons'n sa mont

Vie, jons’n sa mont, ch’tù ch‘ t‘ vënies cun mé,
jì jons bel plan, tëmp ons pu assé.
Danter mont y val dessegur bel te sal,
śën ruvons pu tosc su y n‘ penson nia de unì ju.
N aud bele bulan, l paster stlefan,
tlassù ntëur ciajea la cesarina che svëia.
Ntant pënsi mo zeruch a canch‘ fove n tel mut,
canch‘ jive a vardé, ch‘ fajov‘ mo l disé.

Canch‘ l ie tëmp da mont y per sië iel dut pront;
l ie mé da speré, che l tëmp lasce fé.
Da sëira y daduman dlonch vëighen bestiam,
n à mo ueia de cighé ntant che l di ie per finé.
L ie pa tan bel, a fé da medel,
sce l ie n bel fuech che verd, iel unfat, sce l fej tert.
L vënt ie per se arlevé, dedora scur iel assé,
ma nëus dedite pra burëi, se la fajon mo valëi.

Jì n di sa mont canche l ie pa bel tëmp,
chël ie bën l plu bel, che a un po‘ ti unì n mënt.
Sce ëis’a vel mueia o velch uel ve sciaché,
po‘ jiven su al’auta per dut desmincë.
Vo mont’s de Gherdëina, ce bel avëi,
tan de jënt iel pa che vën, per ve udëi.
Mi bela Mont Sëuc y Mont de Mastlé
danter vo uei viver, cun vo uei resté,
danter vo uei viver, cun vo uei resté.